What you don't know [Einde]

Eh, ja. Hier een 3 shot van mij. Ik heb het een tijd geleden al geschreven en moet eerlijk zeggen dat het een van de weinige schrijfsels is waar ik echt tevreden over ben. Ik geloof dat Lis een verhaal heeft op dit forum met precies dezelfde titel, ik hoop dat ze het niet erg vindt ^^"" Als er foutjes in zitten, ik hoor graag waar ze staan. Ik wil er nog wel eens overheen lezen :')

Warning: Er komt beschreven zelfbeschadiging in voor.

Don't like, don't read (:
Leesze! ^^


What you don’t know

Angst vermengd met verdriet en schuldgevoel maakte dat ik me verschrikkelijk voelde. Weer een dag vol verdriet te overleven, terwijl iedereen dacht dat het goed met me ging. Het werd steeds moeilijker om te overleven. Om de verleiding te weerstaan en mezelf niet van kant te maken. De anderen hadden niks door. Dacht ik.

Het was weer een eenzame dag in mijn beroemde bestaan. Schrei! So laut du kannst, was net uitgekomen. Ik zat alleen op mijn hotelkamer, op mijn smalle eenpersoons bed. Het nagelschaartje lag aanlokkelijk op mijn nachtkastje. Alsof het zei: “Toe dan, pak me dan. Ik ben de enige die je kan helpen.” Ik stak mijn arm uit en greep het nagelschaartje. Ik bekeek het ding. Het was een verkleining van een normale schaar. Het glansde in het zonlicht, dat door het raam naar binnen viel. Ik stroopte mijn zweetbandje af en legde hem naast me op bed. Ik bekeek mijn pols. Er zaten kleine littekens op mijn pols. Ik stroopte mijn andere zweetbandje ook af. Er werd gelijk een groter litteken zichtbaar. Het was van die keer dat ik totaal doordraaide.

Ik was zo kwaad op mezelf en iedereen dat ik genadeloos door bleef gaan. Totdat ik besefte dat er bloed was gaan lopen. En als ik daar niet snel wat aan deed, het op de witte lakens van het bed zou druppelen. Ik liep naar de kleine badkamer en hield mijn pols onder de kraan. Het prikte, maar ik dwong mezelf mijn pols eronder te houden. Ik bedekte de wond met een zwart zweetbandje. Het bloed was nog niet gestold, maar ik had geen keus. We moesten naar de volgende plaats. Een ander hotel. Een ander concert met andere meiden. Goddank was het gedroogde bloed in mijn zweetbandje niet te zien.

Ik bedekte het grotere litteken weer met mijn zweetbandje. Ik pakte het nagelschaartje en zette het in het vel van mijn andere pols. Ik sloot mijn ogen en haalde het ding heen en weer. Het deed zeer. Maar de pijn verdween al snel en ik voelde niets meer. Ik opende mijn ogen en zag krassen in mijn arm staan. Ik kraste kwaad door. Ik wilde pijn voelen. Dat verdiende ik. Ik sloot mijn ogen en drukte het schaartje dieper in mijn vel. Het prikte verschrikkelijk, maar ik ging door. De pijn werd feller.

Na een tijdje voelde ik me wat beter. Ik opende mijn ogen en bekeek het resultaat. Een bloedende wond. Iets groter dan de wond op mijn andere pols. Ik stond op en liep naar de badkamer. Ik legde het schaartje op de rand van de wastafel en zette de kraan aan. Ik hield mijn pols onder het koude, stromende water. Het begon verschrikkelijk te prikken.

Op dat moment werd er op de deur van mijn hotelkamer geklopt. In paniek haalde ik mijn pols onder de kraan weg en deed deze dicht. Ik snelde naar mijn bed en deed mijn zweetbandje om mijn bloedende pols heen. De deur werd geopend en er liep iemand naar binnen. ‘Tom, kom je? We gaan zwemmen. Het hotel heeft een zwembad,’ zei Bill vrolijk. Zwemmen was mijn zo ongeveer een van mijn grootste nachtmerries. Ik zou dan mijn zweetbandjes af moeten doen en daar zat ik totaal niet op te wachten. ‘Ik heb geen zin. Gaan jullie maar zonder mij,’ zei ik en snelde de badkamer in. Ik maakte snel het nagelschaartje schoon en stopte het in mijn toilettas. ‘Ah, Tom, toe nou! Ga nou mee, het is veel te warm om de hele dag in een stinkende hotelkamer te blijven,’ zeurde Bill. Hij was inmiddels de badkamer binnengekomen.

Als hij het maar niet gezien heeft, schoot er door mijn hoofd. ‘Tom, wat is er toch met je de laatste tijd? Je gedraagt je zo raar. Je gaat nooit meer mee te zwemmen of iets anders leuks doen. Je zit alleen maar wat op je hotelkamer. Wat is er toch?’ vroeg Bill. Hij leek bezorgd.

‘Niets,’ zei ik vlug. Ik was bang dat ik iets eruit zou floepen. Zo ineens, onbewust, zonder dat ik het door zou hebben. Hij liep naar me toe en ging recht voor me staan. ‘Kijk me eens aan?’ verzocht hij vriendelijk. Ik keek hem kort aan en liet mijn blik toen de vloer weer opzoeken. Ik durfde hem niet aan te kijken. Ik voelde me te schuldig daarvoor. ‘Tom, er is iets met je. Ik zie het. Ik wéét het gewoon! Wil je het me vertellen?’ vroeg hij. Ik werd kwaad. ‘Ik zei toch dat er niets is, verdomme!’ riep ik en keek hem recht aan. Zijn halflange haar hing speels langs zijn gezicht. Ik beende kwaad de badkamer uit. Ik wilde helemaal niet kwaad worden, maar ik voelde me bedreigd. Hij leek door te hebben dat er iets speelde, en dat wilde ik niet.

Weer klopte er iemand op de deur. De deur ging open en Georg en Gustav kwamen binnen wandelen. ‘Ik voel toch dat er iets met je is! Ik weet het gewoon! Waarom vertel je het niet gewoon?’ riep Bill en kwam de badkamer uit gelopen. Georg en Gustav keken verbaasd. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Gustav. ‘Niets,’ antwoordde ik nors. Ik kon niet weg. Georg en Gustav versperden de weg naar de deur. Mijn enige uitweg leek het balkon. Ze keken Bill vragend aan. Ik draaide me om en liep naar mijn tas. Ik griste een pakje sigaretten en mijn aansteker eruit. Ik smeet de balkondeur open en stapte naar buiten. Ik stak een sigaret op.

Binnen werd er gepraat. Ik kon het niet verstaan, het hoefde voor mij ook niet. Ik durfde het ze niet te vertellen. Ik durfde niet te zeggen dat ik mezelf verminkte. Dat onder de zweetbandjes grote littekens scholen. Dat er achter de vrolijke gitarist een vreselijk depressief persoon school. Ik was bang dat ze kwaad op me zouden worden. Dat ze me stom zouden vinden, me uit zouden schelden en niet meer zouden vertrouwen. ‘Tom,’ klonk de stem van Bill voorzichtig. Ik draaide me ruw om en wilde kwaad reageren. Ik zag dat daar niet mijn sterke bandlid stond, met zijn grote zelfvertrouwen, maar mijn kleine broertje, die zo bang leek als een klein grijs muisje. ‘Wat?’ vroeg ik kil. Ik drukte mijn sigaret uit op de rand van het balkon en smeet deze naar beneden.

Omg.
Jij schrijft echt onwijs mooi. :3
En er zit ook een hele andere kant aan het verhaal, omdat het Tom is.
Meestal is Bill diegene die depressief is.

Meer. :3

Aaaah
Tommie toch
Je schrijft mooi ja :] en this weer is wat anders

And i don't mind van die titel xD

Gosh zielig..
voor iedereen eigenlijk..
voor Tom dat hij zich zo voelt,
en voor Bill dat hij zich zo zorgen maakt,
net als Georg en Gustav natuurlijk..
zielig..
Maar..
waarom "verdiend" Tom het dat hij zich snijd....?

@ Peek-a-Boo: Tom vindt dat hij pijn verdient, omdat hij constant iedereen voorliegt. Niet alleen Bill, Georg en Gustav, maar vooral ook zichzelf. Hij doet net alsof hij gelukkig is, maar dat is hij eigenlijk helemaal niet. Hij wil er stiekem voor uit komen dat hij zich al een hele tijd niet goed voelt, maar als het erop aan komt durft hij niet meer en gaat hij kwaad doen om afstand te scheppen. En daardoor wordt hij dan weer kwaad op zichzelf. Savvie? ^^ Thanks voor je reactie <3
@ Lis. x3: Fijn dat je het niet erg vindt van de titel ^^ Dankjewel voor je reactie <3
@ RoRiot: Ik vond het eens tijd om eens zo'n verhaal vanuit Tom te schrijven, omdat ik benieuwd was hoe dat zou lopen en ook omdat er al 32242897433 verhalen zijn met Bill als AM persoon/Depressief persoon. Dankjewel voor je reactie <3

And again: Als er foutjes inzitten, zeg het even ^^
Leesze!

# 2

‘Tom. Ik zie dat er iets met je is. En dat je het moeilijk hebt. Ik wil je zo graag helpen, als dat kan. En als je dat wilt. Ik wil gewoon graag weten wat er in het hoofd van mijn grote broer omgaat. Ik zie dat je stuk gaat door iets. En en.. Ik houd van je Tom.’ Bij zijn laatste woorden brak ik. Hij houdt van me, hij wil me helpen. En wat doe ik? Ik doe alsof het niets is, dacht ik kwaad. Ik zakte door mijn benen en mijn tranen vonden hun weg over mijn wangen. Ik was zo verschrikkelijk kwaad om mezelf, dat ik mezelf wel van het balkon had kunnen gooien. Ik had er alleen de kracht niet meer voor.

Bill zakte naast me neer en sloeg zijn armen om me heen. Georg en Gustav stonden in de deuropening. ‘Wat is er Tom? Kun je het vertellen?’ vroeg Bill bezorgd. Ik schudde mijn hoofd. ‘Maar ik zal het proberen,’ zei ik schor. Bill knikte en stond op. Ik werd omhoog gehesen door Georg en op mijn bed gezet.

Ze lieten me net zolang huilen totdat ik uit mezelf stopte. Trillerig ging ik rechtop zitten. Ik wist niet waar ik moest beginnen. Ze keken me alle drie verwachtingsvol aan. Ik zou bij het begin moeten beginnen. Dat was een jaar geleden. Toen Schrei! net uit was gekomen.

‘Het begon een jaar geleden. Even nadat Schrei! de single uit was gekomen,’ begon ik onzeker. Georg knikte en ik ging verder. ‘Schrei! Stond binnen de kortste keren op nummer 1, maar ik kon er niet blij om zijn. Door de stress die er constant was, de vele meisjes die ons niet met rust leken te laten, alles rond het beroemd zijn. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam en vroeg me af waarom ik hier ookal weer aan begonnen was. Ik kon het antwoord niet vinden. Ik wilde uit de band stappen, maar besefte dat jullie niet verder zouden gaan met ‘Tokio hotel’. Dat hoorde ik jullie zeggen op een avond, dat jullie zonder een iemand uit de band niet verder zouden gaan, dus ik ging door. Maar de stress brak me steeds verder af. Op een avond, een maand na Schrei! voelde ik me zo klote dat ik me afsloot van de buitenwereld. Ik deed mijn hotelkamer op slot en hing ‘don’t disturb’ aan de buitenkant van de deur.’ Ik zuchtte even.

Ik wist wat er nu ging komen, dat ik hun het, waarschijnlijk schokkendste deel van het verhaal moest vertellen. ‘Ik had het al eerder geprobeerd, uit domme nieuwsgierigheid. Ik merkte dat het me hielp, maar ik mocht niet doorgaan van mezelf. Die avond deed ik dat toch. Ik had het nagelschaartje van Bill gejat.’ Er kroop langzaam een traan over mijn wang. Ik voelde me zo schuldig nu. De anderen keken me vragend aan. ‘Ga verder,’ zei Gustav rustig. ‘Ik begon in mezelf te krassen. Het hielp zoals het de eerste keer had gedaan. Het leek alsof alle stress en emoties wegvaagden uit mijn lichaam. Ik deed het eerst alleen als ik me gigantisch klote voelde, maar langzaam aan steeds vaker. En nu.. Ja.. Nog steeds,’ eindigde ik mijn verhaal onzeker.

Ze keken me alle drie met opengesperde ogen aan. Een lange tijd bleef het stil. ‘Waarom heb je dat nooit verteld?’ vroeg Bill geschokt. ‘Ik was bang. Dat jullie kwaad zouden worden. En ik vond het niet nodig. Ik wilde niet geholpen worden.’ Ik dacht diep na. Ik wist wel dat het allemaal goed bedoeld was, maar eigenlijk wilde ik nog steeds niet geholpen worden. Het zou toch niet helpen. Ik zou toch weer terug afglijden en uiteindelijk zelfmoord plegen. ‘En nu nog steeds niet. Het heeft toch geen zin. Niks heeft zin. Waarom heb ik het jullie eigenlijk verteld?’ riep ik uit. Uit overmaat van ramp begon mijn mobieltje te piepen. Het ding lag op het kastje, waarop de tv stond. Razend stampte ik er naartoe en smeet het ding nijdig een eind weg.

De anderen keken me aan. ‘Omdat je moest van jezelf,’ antwoordde Georg toen. Ik besefte dat hij gelijk had. Ik had mezelf gedwongen het te vertellen. Wat was ik ook een stomme lamzak! Ik begon te lopen in de richting van de deur, die naar de gang leidde. ‘Tom, wil je terugkomen?’ vroeg Bill. Ik negeerde zijn vraag. ‘Tom. Nu terugkomen,’ commandeerde Gustav. Ik wist niet waarom, maar ik draaide me om en liep terug naar het bed.

Ik ging zitten. Ik wist niet wat er nu zou komen, ik was doodsbang. Ik bestudeerde hun gezichten. Georg keek verbaast. Van Gustav zijn gezicht kon ik maar weinig aflezen, zijn gezicht stond neutraal. Ik keek Bill aan. Ik zag de tranen in zijn ogen staan. Een golf van schuldgevoel overspoelde me weer. Ik kon hem niet meer aankijken. Het bed bewoog. Iemand kwam naast me zitten. Ik voelde me zo kwetsbaar op dat moment, zo bang, zo klein. Ik wist niet wat ik moest doen of moest zeggen. Ik keek voorzichtig naar de persoon die naast me had plaatsgenomen. Het was Bill. Hij sloeg zijn magere armen om me heen. ‘Tom, je hebt hulp nodig. Professionele hulp. En als je niet uit jezelf hulp zoekt, zijn wij genoodzaakt dat te doen,’ zei Gustav. ‘Hij heeft gelijk,’ stemde Bill in.

Ik rukte me los van Bill en sprong op. Ik stormde de hotelkamer uit. Ik rende de gang door. Ik wilde het niet horen. Ik wilde niet horen dat ik geholpen moest worden. Het hielp immers toch niet. Of het nu was of over 60 jaar, dood ging ik toch wel. Ik had geen idee waar mijn benen me heen brachten, maar hoorde snelle voetstappen achter me. ‘Tom! Stop!’ hoorde ik achter me. Mijn benen brachten me het trappenhuis in. Ik begon de trappen af te rennen. ‘Tom!’ brulde Bill. Niet dat het hielp.

Jij gaat tom niet dood laten gaan he -heeft traanoogjes-
Zielig tom -knuft tomsel-
Mooi verhaal :]

Snel verder <3

Wommel. Ga nu stoppen, jij, jij, jij, jij koekiemonstertje! =[

meer. :3

*snif* =(
how sad...

wil je stukje posten? [:
Leentje is verveeld. ^^

Dankje voor de reacties! Hier het laatste deel en als je foutjes ziet, zeg het even^^.
Alsjeblieft Leen^^
Leesze.

#3

Ik was inmiddels op de begane grond aangekomen. Daar trof ik een stel hyperactief gillende meiden aan. ‘Kijk! Het is Tòm Kaulitz!’ blèrde er een. Ja, en Bìll Kaulitz komt er achteraan, dacht ik geïrriteerd. Ik wist zo snel niet waar ik heen moest gaan. Ik ging snel achter een muurtje staan, dat voor een personeelsdeur geplaatst was.
‘Daar is Bill!’ krijste er weer een. ‘Ehm, hebben jullie Tom gezien?’ vroeg Bill. Ik keek een van de meisjes aan en schudde hevig mijn hoofd. ‘Nee! Sorry!’ riep deze gelijk. De andere meisjes keken haar even vreemd aan, maar speelden toen mee. ‘Nee, mag ik een handtekening?’ vroeg een ander. ‘En ik?’ Bill werd ermee bekogeld. Georg en Gustav kwamen het trappenhuis uitlopen. Ik verstopte me weer beter achter het muurtje.

‘Waar is hij?’ hoorde ik Georg vragen. ‘Geen idee, ze hebben hem niet gezien,’ antwoordde Bill. De personeelsdeur ging open en er stond een meisje voor mijn neus. Ik schrok me kapot door de plotselinge verschijning van het meisje. Veel ouder dan 20 schatte ik haar niet. ‘Verraad me please niet aan de rest,’ fluisterde ik smekend. Het meisje haalde haar schouders op en liep verder.

Ik keek weer om het hoekje van het muurtje. Georg, Gustav en Bill werden belaagd door de meiden, dus zouden het niet doorhebben als ik nu wegvluchtte. Ik keek om me heen. De hoofduitgang was te riskant. Mijn oog viel op de nooduitgang die misschien 10 meter van me verwijderd was. Ik hoopte maar dat hij niet op slot zat ofzo. Maar daarvoor was het een nooduitgang, die moesten open zijn. Ik trok een sprintje er naartoe en duwde de klink omlaag. De deur ging gemakkelijk open. ‘Kijk! Daar!’ hoorde ik Georg roepen toen ik buiten stond. Ik had geen tijd om om te kijken en rende weg.

Ik hoorde allemaal voetstappen achter me en vloog snel een steegje in. Ik hoopte maar dat deze niet doodliep. Ik schoot een ander steegje in en zag de winkelstraat. ‘Tom! Stop!’ riep Gustav. Dit keer luisterde ik niet naar zijn commando, die fout maakte ik geen tweede keer. Ik rende door de winkelstraat. Mensen keken ons hoofdschuddend na. Ik wrong me door een grote menigte Japanse toeristen heen. ‘Shit, waar is hij nou?’ hoorde ik Georg vragen. Ik zag mijn kans schoon en zette het weer op een rennen.

Ik ging de hoek om en nog een, en nog een. Op een gegeven moment kwam ik bij een parkje. Ik was al een behoorlijk eind van het hotel af. Ik liep op normaal tempo het parkje in. Ik besloot even rond te lopen, en als ik me weer wat beter voelde, ik terug zou gaan. Ik liet al mijn gedachten even achter en liep een hele tijd door het parkje.

Weer vroeg ik me af wat ik eigenlijk op aarde deed. Waarom ik ooit met Tokio Hotel begonnen was. En of hulp zoeken bij iemand die er verstand van had, echt zou kunnen helpen. Ik dacht na over de antwoorden, en probeerde deze te vinden.

Ik kwam bij een vijvertje. Het zag er betoverend uit. Het had geen gemaakte ovale vorm, maar een mooie kronkelige omtrek. Het water zag er behoorlijk schoon uit. Het was omringd met struiken en een stel bomen. Ik vond het prachtig. Ik liep van het grindpad af, naar het vijvertje toe. Ik liet me in het gras zakken, trok mijn benen op en sloeg mijn armen om mijn benen. Ik leunde met mijn kin op mijn knieën. Ik genoot van de stilte.

Ik dacht weer na over de antwoorden op mijn vragen. Ik dacht na over de laatste vraag: Of hulp zoeken bij iemand die er verstand van had, echt zou helpen. Misschien wel. Misschien kon zo’n persoon me antwoord geven op mijn vragen, want ik wist het niet.

Er kwam een verliefd koppel langs gelopen. Innig gearmd liepen ze door het parkje. Misschien was dat wel een reden om te leven. Dat je iets moest zoeken in je leven, iets waarvan je hield en wat je nooit meer kwijt wilde. Iets wat je gelukkig maakte. En dan gelukkig sterven. Dat klonk best logisch. Ik werd moe van mijn gepeins. Mijn ogen vielen dicht en ik sukkelde in slaap.

Ik werd wakker door iemand die een hysterische gil slaakte en me kort erna knuffelde. Ik opende mijn ogen en keek versuft om me heen. Ik besefte dat ik in slaap gevallen was bij het vijvertje. Bill kroop in mijn armen en verborg zijn gezicht in mijn shirt. Hij huilde. Georg en Gustav zakten bij ons neer. ‘Tom, gast, weet je wel hoe bezorgd wij waren,’ zei Georg en gaf me een korte knuffel, ondanks dat Bill me nog steeds niet los had gelaten. Van Gustav kreeg ik een kort klopje op mijn schouder. Hij hield niet zo van knuffelen.

‘Het spijt me.’ Ik had geen idee wat ik verder nog kon zeggen. Ik streek Bill over zijn rug. Ik kon er niet tegen dat mijn broertje zo overstuur was. En alleen maar omdat ik te koppig was om toe te geven dat ik hulp nodig had en wegliep, ik haatte mezelf. ‘Ik was zo bang dat je, dat je..’ Bill kwam niet uit zijn woorden, maar dat hoefde ook niet. Ik begreep hem. ‘Shht, ik heb daar vanmiddag niet eens over nagedacht Bill, echt niet. Ik dacht, nou ja. Misschien hebben jullie wel gelijk.’ Ik probeerde hem zo onhandig te troosten. Bill keek me met roodbehuilde ogen aan. ‘Echt?’ vroeg hij verbaast. Ik knikte. ‘Echt.’ Ik kreeg een knuffel van hem en bedacht me dat hetgeen wat me gelukkig maakte al die tijd al dicht in mijn buurt was geweest. Mijn lieve kleine broertje. Bill.

Einde.

aaaawhhhh.
Wat onwijs lief!
<333
Mooi verhaaltje, dude. ^^
Normaal lees ik geen verhalen met zulke lange delen, maar dat was deze zeker wel waard. <3

Zeg maar als ik er een slotje op mag zetten, en hem naar het archief mag verplaatsen. ^^

lief lief lief lief..

is dus ook helemaal met Leentjj eens..
het verhaaltjj was echt onwijs mooi..

aaah lief lief lief -knuft heel th-
groupehug =D

mooie shot <3