Why? [B]

Why?

Hij zat op het vlekkeloos witte hotelbed, dat netjes was opgemaakt. De lakens kreukten licht, op de plek waar hij zat. Hij staarde verdrietig voor zich uit. ‘Ik geef mijn nummer niet aan players, zoals jij’ had ze gezegd. Het was hard aangekomen, vooral omdat zijn imago als player ook echt alleen maar een imago was, en er een heel ander iemand achter de stoere praatjes schuilging. Echter geloofde ieder meisje heilig in het masker dat hem voorgehouden werd.

Dankzij het masker van “stoere player” was het vinden van een vaste vriendin onmogelijk geworden. Geen enkel meisje wilde de tijd en moeite nemen om hem beter te leren kennen. Iedere keer hadden ze hun mening al klaarliggen, als een rotte tomaat die tegen zijn hoofd aan moest worden gegooid. Als het daarover ging, was hij ongelofelijk jaloers op de andere jongens. Die konden zomaar het nummer van een meisje vragen, zonder dat ze een arrogante blik toe kregen geworpen, met de mededeling dat ze op moesten zouten.

Het was niet eerlijk.

De vrolijke ringtone van zijn mobiel verbrak de ijzige stilte. Hij strekte zijn arm uit, en nam zijn telefoon van het nachtkastje. Hij nam op. ‘Met Tom?’ Er klonk gerommel aan de andere kant, waarna de vrolijke stem van Simone door de hoorn schalde. ‘Hallo schat! Met mama. Hoe gaat het met je?’ ‘Oh goed hoor mam.’ Hij had geprobeerd opgewekt te klinken, maar wist gelijk dat het niet geslaagd was. ‘Weet je het zeker? Je klinkt wat .. somber?’ Hij haalde diep adem, om de tranen in zijn ogen tegen te houden. Hij had een vrolijk antwoord willen geven, hij had willen zeggen dat er niets aan de hand was, maar de tranen waren al gaan lopen.

Een voor een biggelden ze over zijn wangen. Hij haalde zijn neus op. ‘Wat is er aan de hand lieverd? Waarom ben je zo verdrietig?’ Er klonk bezorgdheid in Simone’s stem. ‘Ik. De anderen. Meisjes. Ik.’ Hij struikelde over zijn woorden, en liet zijn tranen gaan. Hij huilde als een klein jongetje, die zijn hondje verloren was. ‘Shht, rustig maar Tom. Shht.’ Simone probeerde hem te troosten. Hij haalde diep adem, en kalmeerde ietwat.

‘Wil je het nu nog eens proberen te vertellen?’ vroeg Simone rustig. ‘Ja, is goed.’ Hij haalde mijn neus op en zuchtte diep. ‘Je weet dat iedereen wordt voorgehouden dat ik een ongelooflijke meidenverslinder ben hè?’ Simone maakte een instemmend geluid. ‘Maar dat is dus helemaal niet zo. En als ik dan een meisje aanspreek, gewoon omdat ze me aardig lijkt, zegt het meisje negen komma negen van de tien keer ‘Rot op, player’. Geen enkel meisje neemt de tijd om erachter te komen of ik echt wel een player ben. Dat is zo frustrerend, vooral omdat de anderen daar totaal geen last van lijken te hebben. Ik vind het gewoon zo stom dat ze het allemaal maar geloven, en zich vastklampen aan hun vooroordelen,’ zuchtend eindigde hij zijn verhaal.

Hij lag languit op zijn bed, denkend over wat Simone tegen hem gezegd had. ‘Heus niet alle meisjes denken er zo over. Alleen reageren de meeste meisjes die je aanspreekt zo, daarom lijkt het in jouw ogen zo. Kop op jongen! Er zal heus wel een meisje komen, die wèl de moeite nemen wil om je beter te leren kennen. Geduld, jongen. Geduld.’
Hij hoopte dat ze gelijk had, en er een meisje was die inderdaad de moeite wilde nemen om hem beter te leren kennen.

Hij ging rechtop zitten en zwaaide zijn benen over de rand van het bed. Zodat zijn voeten op de zachte vloerbedekking terechtkwamen. Net toen hij op wilde staan, klopte er iemand op de deur. Hij stond alsnog op en liep naar de deur. Hij opende de deur, en trof daar de bassist van de band aan. ‘Oh, hallo Georg,’ groette Tom hem quasi vrolijk. ‘Hey Tom. Kom je een filmpje kijken, met mij en de anderen?’ vroeg Georg, waarna hij een denkend gezicht trok. ‘Heb je gehuild?’ Tom schudde zijn hoofd. ‘Nee, er zat iets in mijn oog en het wilde er maar niet uitgaan.’ Georg keek hem met een blik vol wantrouwen aan. ‘Oke, maar ga je mee?’ Tom knikte instemmend. ‘Gut.’

Hij pakte de sleutel van zijn hotelkamer, en liep toen achter Georg aan. Zwijgend liepen de twee jongens richting de lift. Georg drukte op de knop met de pijl naar boven, en Tom wist dat we naar de hotelkamer van zijn broertje gingen. De kamers van Georg en Gustav lagen namelijk een verdieping lager dan die van hem. De liftdeuren gingen open, en ze liepen het krappe hokje binnen. ‘Zeg Tom, als er iets is hè, kun je het ons gewoon vertellen. Dat weet je toch?’ verbrak Georg aarzelend de stilte, toen de lift in beweging was gekomen. ‘Ja, weet ik,’ antwoordde hij. Georg knikte, ‘oke.’ Beide jongens zwegen weer.

De stilte werd verbroken door het belletje van de lift, die hen duidelijk maakte dat ze op de juiste verdieping aan waren gekomen. Ze liepen de lift uit, naar kamer 541. ‘Maar er is niets,’ zei Georg, doelend op het korte gesprek van daarstraks. ‘Er is niets,’ bevestigde hij. Ze waren aangekomen bij kamer 541 en Georg klopte op de deur. Die twee seconden later open werd gegooid door zijn eeuwig vrolijke broertje. ‘Hallo! Komen jullie binnen!’ riep Bill. Tom glimlachte en liep door, terwijl hij Bill zijn onderzoekende blik negeerde.

Gustav lag ondertussen op zijn buik op Bill’s kingsize tweepersoonsbed te zappen. ‘Hey Gus,’ begroette hij de languit liggende drummer en gooide zichzelf er bovenop. ‘Ook goedendag, meneer net-iets-oudere-tweeling-broer-Kaulitz,’ antwoordde deze. ‘Was je nog van plan om van me af te gaan vandaag?’ ging hij verder. ‘Nee, het ligt wel comfortabel zo,’ vond Tom. Hij legde zijn armen gekruist op Gustav zijn rug en liet zijn hoofd erop rusten. Bill en Georg lachten en nestelden zich op de overgebleven ruimte van het bed.

Hij dacht weer aan het telefoongesprek met Simone en verborg zijn gezicht in zijn armen. Hij was –in het bijzijn van de andere drie- slecht in het verbergen van zijn emoties. Ze kwamen er vroeg of laat altijd achter wat er met hem was. ‘Wat is er, Bruder?’ vroeg Bill. hij rolde van Gustav af, zodat deze weer normaal adem kon halen en drukte zijn gezicht in het spierwitte dekbed. ‘Stom stom stom rot imago!’ schold hij gefrustreerd. ‘Wat is er nou allemaal aan de hand?’ vroeg Gustav, die het niet helemaal kon volgen. Hij ging rechtop zitten. ‘Dat stòmme imago helpt mijn liefdesleven naar de klote. Ik kan nooit een meisje aanspreken of ze roept dat ik op moet zouten! Hoe kan ik zo godverdomme ooit normaal een vriendin vinden? Niet!’ riep hij overstuur.

Hij ging weer op zijn buik liggen, en drukte zijn hoofd in een van de zachte donzen kussens. Het bed veerde licht op en neer, doordat iemand zich verplaatste. Een warme hand wreef over mijn rug. ‘Tom,’ begon zijn broertje en slaakte een zucht. ‘Voor ons is het net zo goed moeilijk om een normaal gesprek te voeren met meisjes. Meestal hebben ze hun mening al gevormd, en valt daaraan weinig te veranderen, zoals jij al zei. Of anders staan ze op het punt om flauw te vallen, omdat ze tegenover dé Bill Kaulitz staan of zoiets doms.’ Georg ging verder waar Bill eindigde. ‘Ze hebben denk ik niet door dat wij ook maar mensen zijn, zoals zij. En denken er niet over na dat al die praatjes over hoe wij zouden zijn, ook best leugens zouden kunnen zijn. Wij kunnen het ons misschien moeilijk voorstellen, maar sommige dingen zie je als fanzijnde niet. Misschien doordat ze een soort van “roze bril” op hebben.’

Hij draaide zich op zijn rug en zuchtte. ‘Hoeven ze nog niet gelijk “Rot op, player!” te krijsen,’ mompelde hij beteuterd. ‘Tja,’ verzuchtte Gustav. ‘Maar nu gaan we eerst gezellig een filmpje kijken! Vergeet die domme grieten gewoon even, en kijk eens wat vrolijker!’ riep Bill enthousiast. ‘Inderdaad! Je hebt geen meisje nodig om gelukkig te zijn!’ Georg was het roerend met Tom’s tien minuten jongere broertje eens, en gooide zichzelf bovenop hem. Gustav en Bill volgden zijn voorbeeld, en samen pletten ze hem.

En ze hadden gelijk. Hij kon best gelukkig zijn zonder vriendin.
Einde.

WOESH! HAII ;D
Eerste reactie op je verhaal!
HIJ IS MOOI =]

xox, Shar.