When Summer Ends.

Hmm, tijdens het uittypen verander je nog wel eens wat aan je tekst, he.
En zo kwam ik er net achter, dat bij deze SA de tekst van VanVelzen's ‘When Summer Ends’ past, dus, (had nog geen titel) heetie When Summer Ends. ^^

(om te luisteren tijdens het kijken ^^)
----------------

Met mijn hand glijd ik in mijn broekzak, en door mijn vingers voel ik een klein, koud dingetje glijden. Ik pak het vast. Het zit er nog, zoals altijd. Een klein ovaal dingetje, wat de meeste mensen aan een kettinkje zouden hangen, bewaar ik trouw in mijn broekzak. Het kleine dingetje waar de meeste mensen éen of twee foto's in zouden doen van personen die ze lief hebben, maar die van mij is leeg en zwart gekleurd. Mijn zwarte hart. Het zwarte hart dat word bewaard in de broekzak van een eenzaam meisje.
Ik zucht even en haal het ding dan uit mijn broekzak. Van de tijd waarin ik het ding met me mee heb gedragen, weet ik zelf al niet meer hoelang hij is. Te lang, en vandaag was het klaar. Over. Ik klik hem open en kijk ernaar. Ik wou dat ik er een foto van jou in had kunnen doen. Maar de tijd was onzeker, en zo was ik. Al de tijd dat ik het ding bij me had, had ik gehoopt dat het wat had kunnen worden tussen ons. Nooit heb ik iemand gehad, in de klas zat ik altijd alleen. Achter jou, maar ziels alleen. Buiten school had ik alleen mensen waarmee ik goed op kon schieten op het internet, maar echte hechte vriendschappen had ik nooit gehad.
Zo onopvallend mogelijk bestudeerde ik altijd alles wat jij deed. Hoe je praatte, hoe je lachte, hoe je luisterde en hoe je je opgave's maakte.
En stiekem bleef ik maar geloven dat jij mij ook leuk zou vinden. Zegmaar fantaseren. Maar sinds een paar dagen geloof ik het niet meer. Ik geloof mezelf niet meer. Nooit meer. Vandaag word alles anders.
Ik klik het dingetje dicht en stop het weer in mijn broekzak. De plaats waar hij hoorde, tot vandaag.
Ik ben bijna op de plek waarnaar ik op weg was. De brug. Ik zucht, en kijk over de railing naar het water. Het rustige, kabbelende water. Ik ga op de railing zitten en kijk naar de horizon. Het is midden zomer, en de zon is bijna onder. Op straat beweegt zich bijna niets, en hoelanger ik rond blijf kijken, hoe relaxter de sfeer word.
Nog een laatste keer haal ik het ding uit mijn zak. Zou ik het kunnen laten gaan? Zou ik jóu kunnen laten gaan? Vragen dwarrelen door mijn hoofd, maar ik negeer ze. Vanaf vandaag ga ik niet meer naar mezelf luisteren, vanaf vandaag geloof ik mezelf niet meer.
Ik ga aan de buitenkant van de railing staan, en houd met met éen hand stevig vast. De andere hand heb ik nogsteeds om het kleine dingetje geklemt. Hij die tot nu toe stevig dicht was geknepen open ik nu voorzichtig. Op mijn handpalm ligt het, het kleine dingetje, het zwarte dingetje, mijn hart, mijn leven. Een laatste keer knijp ik er in, en druk ik het tegen mijn borst aan. Ik sluit mijn ogen en voel hoe mijn hart aan de andere kant van mijn borst hard bonkt.
Mijn hart, mijn lege hart, mijn leven, mijn ik. De enige ik.
Nog een keer haal ik diep adem en gooi dan, met een grote zwaai het ding weg, weg van mij. Ik voel mijn hand trillen en volg met mijn ogen het kleine zwevende dingetje wat in het water plonst.
Ik zucht. Dat was het, ik, mijn leven, met het zwarte hart.
Ik grijp met mijn losse hand naar de railing en blijf nog even zo staan kijken, tot ik een plotse ‘Nee!’ van achter hoor.
Verbaast draai ik me om, en van schrik val ik bijna naar achter.. ‘Wat doe jij nou?!’ Met trillende handen sta ik verstijfd tegen de railing aan gedrukt, met achter mij de dood, en voor mij.. De liefde.
Ik knipper even met mijn ogen en kijk dan in jou prachtige, hazelbruine ogen. De ogen die ik al zovaak bestudeerd had, maar waarmee ik nog nooit oogcontact had gemaakt. ‘Ik, ehm..’ Breng ik uit, als ik weer op de wereld ben. Ik zwaai mijn been over de railing heen en spring er dan, lenig als ik ben, overheen. ‘Je.. Wat?’ ‘Ik, ehm, nou, niks. Laatmaar,’ stamel ik nogsteeds verbaast, dat jij voor mijn neus staat. Strak blijf ik jou aankijken. ‘Je wou toch niet springen hè?!’ ‘Ik, eh, springen?!’ bang kijk ik hem aan ‘Nee joh,’ Ik tover een waterig glimlachje op mijn gezicht en opgelucht zucht hij. ‘Gelukkig maar!’ ‘Huh, hoezo?’ ‘Nou, ehm, ik vind je eigenlijk al een tijdje leuk...’

----------------


Tekst WSE:
Ever since I met you,
I've been waiting for the snow to fall.
Waiting for the moon to call,
The sun out of my eyes.

And I can't help, but wonder.
Why you would spend your days with me,
Why you would have your way with me,
Why you're with me at all.

And I wish it was forever,
But nothing lasts forever at all.

I know, our time is now.
Still I tell myself somehow,
This thing won't end as it began.
You're still here when summer ends.

Another day is dawning,
And I can't believe the light I see.
You're standing right in front of me,
A wonder to my eyes.

And I don't dare, to look away.
Afraid, that you might dissapear.
That you were never really here,
It's all been in my mind again.

And I wish it was forever,
But nothing lasts forever at all.

I know, our time is now.
Still I tell myself somehow,
This thing won't end as it began.
You're still here when summer ends.

I used to prefer to be lonely,
But you seem to be the only.
One I can't let go.

I know, our time is now.
Still I tell myself somehow,
This thing won't end as it began.
You're still here when summer ends.

This love won't end as it began,
You'll still be here, when summer ends.

En je mag lekker zelf invullen wie het zijn ^^

Bambi..

hij is echt onwijs mooi..
ik zat gewoon bijna te huilen..
en mensen krijgen mij niet snel aan het huilen..
maar dit was echt onwijs mooi..

Xxx
Princess_Goudhaartjj